27.2.11

"The Maids" by Jean Genet from +The Institute for Experimental Arts & Void Network // "Οι Δούλες" του Ζαν Ζενέ από το +Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών & το Κενό Δίκτυο






















































+the Institute
[for Experimental Arts]
http://theinstituteinfo.blogspot.com

παρουσιάζει :

Οι Δούλες
του Ζαν Ζενέ
...δυο ερωτευμένα κορίτσια 
που συνομωτούν να σκοτωσουν τα αφεντικά τους

σκηνοθεσία / προσαρμογή κειμένου : Τάσος Σαγρής
ηθοποιοί : Σίσσυ Δουτσίου, Εύη Μαρκέτου, Στέβη Φόρτωμα
multimedia : 
Void Optical Laboratory, Venus Melena, Global Eye
βοηθός σκηνοθέτη : Κατερίνα Παπαδάκη
μουσική : Pan Sonic, Ab Ovo, Ellen Allien, Tom Waits, 
The Velvet Underground, Εrik Satie
ηχητική επεξεργασία : Γιώργος Κουβαράς

12
παραστάσεις
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη
από  
2 Mαρτίου 
έως 7 Απριλίου 2011
ώρα έναρξης  21:00
Ελεύθερος Kοινωνικός Χώρος
Nosotros

Θεμιστοκλέους 66 |Εξάρχεια

Είσοδος Ελεύθερη
Κρατήσεις Θέσεων στο 6948662270
Η παράσταση γίνεται με την υποστήριξη
της κολλεκτίβας Κενό Δίκτυο

http://voidnetwork.blogspot.com



H Σολάνζ και η Κλαίρη είναι δύο κορίτσια που ζουν ως εσώκλειστες υπηρέτριες σε ένα πλούσιο μεγαλοαστικό σύγχρονο σπίτι. Η επιβεβλημένη εκβιαστική καθημερινότητα, η υπακοή, η διαρκής αίσθηση εγκλωβισμού, η ερωτική σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους μέσα στα χρόνια και το μίσος τους για τα αφεντικά, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μίγμα σεξουαλικών διαστροφών, καταστροφικής μανίας, δολοφονικών ενστίκτων και πόθου για εξέγερση και απελευθέρωση. H απέλπιδη εφόρμηση τους προς τον ουρανό μπαίνει στην ίδια τροχιά με τους χιλιάδες νέους ανθρώπους που περιπλανιούνται στις σύγχρονες Μητροπόλεις χωρίς μέλλον και ελπίδες, τις σιωπηρές καθημερινές εξεγέρσεις και τις κοινωνικές ταραχές της εποχής μας.



he Institute [for Experimental Arts]:


Το + Ινστιτούτο Πειραματικών Τεχνών 
είναι μια πλατφόρμα δημιουργικής έκφρασης και έρευνας στα πεδία του θεάτρου, της εικαστικής performance, των mutli media εγκαταστάσεων, της ποιητικής επιτέλεσης και της θεωρίας της Τέχνης. Το Ινστιτούτο όντας μια ανοιχτή συνάντηση ποιητών-συγγραφέων, σκηνοθετών, ηθοποιών, τεχνικών/συντελεστών, performance artists, φωτογράφων, εικαστικών του video art και αναλυτών της σύγχρονης Τέχνης, των media και της επικοινωνίας σκοπό έχει την κατασκευή καταστάσεων, την κατάθεση ερμηνευτικού και εκπαιδευτικού έργου, την καλλιέργεια της ριζοσπαστικής θεωρίας / καλλιτεχνικής πράξης και την επικοινωνία με ένα ευρύτερο κοινωνικό σώμα που θα υπερβαίνει τα στεγανά και τους περιορισμούς της εμπορευματικής και καθεστωτικής κυρίαρχης κουλτούρας.


info:
http://theinstituteinfo.blogspot.com

διαβάστε επίσης εδώ την αυθεντική ιστορία 
στην οποία βασίστηκε η συγγραφή του έργου:

you can read in this link the real story behind the play "The Maids" of Jean Genet:

22.2.11

Κενό Δίκτυο: Πολιτική Ανακοίνωση για την οικονομική κρίση και τον αγώνα για τη κοινωνική απελευθέρωση (Void Network / Political Announcement for economic crisis and the struggle for social liberation - in Greek language )












































Κενό Δίκτυο: 
Πολιτική Ανακοίνωση για 
την οικονομική κρίση 
και τον αγώνα για τη 
κοινωνική απελευθέρωση


Σε μια ιστορική ομιλία έναρξης του «κύματος» του νεο-φιλελευθερισμού το 1987, η Μάργκαρετ Θάτσερ είχε εκφράσει με τον πιο ξεκάθαρο και ουσιαστικό τρόπο το μέλλον που ετοίμαζε ο κόσμος της αγοράς για όλους εμάς και τα παιδιά μας. «Δεν υπάρχει κοινωνία», είχε πει… «υπάρχουν οικογένειες και επιχειρήσεις. Οι άνθρωποι πρέπει να νοιάζονται πάνω από όλα για τον εαυτό τους. Είναι υποχρέωση όλων μας να φροντίζουμε πρώτα τον εαυτό μας». Διδαχθήκαμε να αγωνιζόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον για να μπορούμε να επιβιώνουμε στο αναγκαίο κλίμα «ανταγωνιστικότητας». Είδαμε όλες τις επιθυμίες, τις ανάγκες και τα όνειρα μας να γίνονται εμπορεύματα. Για τριάντα χρόνια ο ατομικισμός και η κυνική αδιαφορία έγιναν η βάση του κοινωνικού οικοδομήματος. Οι έλληνες πήραν υπερτοκισμένα δάνεια για να πάνε χλιδάτες διακοπές, να σπουδάσουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, να πληρώσουν ιδιωτικά νοσοκομεία, να αγοράσουν ακριβά αυτοκίνητα. Γυρνώντας σπίτι, εξαντλημένοι από την δουλειά, χάζεψαν για χρόνια βλέποντας ηλιθιότητες στην τηλεόραση, πιστεύοντας και δοξάζοντας κλέφτες πολιτικούς, ψεύτες δημοσιογράφους, μέτριους ποδοσφαιριστές και άθλιες τραγουδίστριες. Η «λιτότητα» ήταν το παραμύθι που κάθε νέα κυβέρνηση δίδασκε στους υπηκόους της χώρας σαν εθνικό καθήκον. Πρώτα ήταν η είσοδος στην Ευρώπη, μετά το ευρώ, το χρηματιστήριο,  οι Ολυμπιακοί αγώνες, μετά η «χρηματοπιστωτική κρίση», τώρα το εθνικό χρέος.                           
Ο «Έλληνας», ήταν πάντα καλόκαρδος αλλά τεμπέλης στα μάτια της εξουσίας, η δουλειά μας δεν ήταν ποτέ αρκετή και έτσι ήταν πάντα πολιτισμικά δικαιολογήσιμο ότι πληρώναμε τα πάντα ακριβότερα και πληρωνόμασταν 50% λιγότερο από όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
‘Όλα αυτά έως τώρα… Γιατί από εδώ και πέρα κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το κύμα που έρχεται… Ένα άλλο, διαφορετικό κύμα, που έρχεται να συγκρουστεί με όσα κυριάρχησαν όλα αυτά τα χρόνια καταστρέφοντας την κοινωνία, την φύση και την ζωή μας. Τα παραμύθια πλέον τελείωσαν, η χλιδή δεν είναι πια της μόδας. Ο κόσμος ξέρει ότι οι πολιτικοί θυσίασαν όλες τις κοινωνικές κατακτήσεις στον βωμό του ατομικού τους κέρδους και των ειδικών συμφωνιών με την νέο-φιλελεύθερη οικονομική ελίτ . Κανένας πλέον δεν εμπιστεύεται κανένα πολιτικό κόμμα και καμιά ιδεολογία. Οι εργαζόμενοι πλέον γνωρίζουν ότι ο καθεστωτικός και περιχαρακωμένος, συντεχνιακός συνδικαλισμός τους οδηγεί από ήττα σε ήττα. Οι νέοι μισούν την αστυνομία, τα αφεντικά και την Βουλή και δεν έχουν καμία ελπίδα ανταπόδοσης για τις προσπάθειες τους. Για τους ερωτευμένους είναι οικονομικά δυσβάστακτο να γεννάνε πλέον παιδιά. Οι φοιτητές γνωρίζουν ότι μετά από πολυετή υπο-χρηματοδότηση των δημόσιων πανεπιστημίων, τα ιδιωτικά κολέγια σύντομα θα κυριαρχήσουν. Οι μαθητές γνωρίζουν ότι το σχολείο είναι ένα εργοστάσιο που παράγει κακοπληρωμένους εργάτες και ανέργους. Οι ασθενείς περιπλανιούνται εγκαταλειμμένοι στα δημόσια νοσοκομεία και οι συνταξιούχοι καταλαβαίνουν ότι αν το νόημα της ζωής είναι το κέρδος, έτσι όπως το περιγράφουν τα ποπ μοντέλα το μεσημέρι στην τηλεόραση, τότε η Τρίτη Ηλικία δεν αξίζει τίποτα για αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πλέον γνωρίζουν ότι το γραφείο είναι μια άθλια παγίδα θανάτου, ένας επικίνδυνος εγκλωβισμός, ένας στυγνός εκβιασμός. Οι δημόσιοι υπάλληλοι γνωρίζουν ότι έχουν έναν αγώνα μπροστά τους που θα κρατήσει πολλά χρόνια και αυτό που υπερασπίζονται δεν ανήκει στους ίδιους αλλά σε όλους μας.
Τα ιδιωτικά δίκτυα ενημέρωσης υπηρετώντας δουλικά τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, λες και η κρίση μοιάζει με σεισμό, έρχεται από το πουθενά και μοιραζόμαστε τα αποτελέσματα της όλοι εξ’ίσου. Ο κόσμος όμως δεν είναι ηλίθιος ακόμα και αν η τηλεόραση εκπέμπει ηλιθιότητα καθημερινά στον αέρα δωρεάν για όλους. Η νέα κοινωνικότητα που θα αναδειχθεί μέσα από τους αγώνες της εποχής μας θα εκφράσει την αλληλεγγύη, την συμπόνια, την αγάπη, την χαριστικότητα και την φροντίδα για όλα αυτά που ξέρουμε πως είναι κοινωνική ιδιοκτησία και πρέπει να είναι ανοιχτά, προσβάσιμα και δωρεάν για όλους. Τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τα λιμάνια, τα τρένα, τα δίκτυα του νερού, του ηλεκτρικού και των επικοινωνιών, τα δάση, οι παραλίες μας, τα ποτάμια, οι δήμοι, τα χωριά, τα πάρκα, οι πλατείες και οι πολιτείες μας… Σε κάθε έναν από αυτούς τους χώρους θα συγκρουστούν αυτά τα δύο κύματα. Το κύμα των εμπορευμάτων με το κύμα των συναισθημάτων, το κύμα της αγοραπωλησίας με το κύμα της αφιλοκερδούς φροντίδας, το κύμα της ιδιώτευσης με το κύμα της κοινωνικής συμμετοχής, της φιλίας, της αλληλεγγύης, της αγάπης . Το πεδίο μάχης δεν είναι η οικονομία. Το πεδίο μάχης είναι η κοινωνική κουλτούρα. Οι άνθρωποι θα νικήσουν τις μηχανές. 
Δεν θα νικήσουν οι μηχανές,… θα νικήσουν οι άνθρωποι! 


Καλούμε όλους τους φίλους και τις φίλες του Κενού Δικτύου να συμμετάσχουν στην πανελλαδική γενική απεργία στις 23 Φεβρουαρίου 2011
και τις διαδηλώσεις σε όλη την χώρα // 
Συγκέντρωση Αθήνας : 11 π.μ. Μουσείο 

We invite all friends of Void Network to participate in the national General Strike day in Greece / 23 February 2011 and  at the demonstrations all over the country. Athens demonstration : National Museum 11 a.m. 

14.2.11

"An Anarchist Report from Egypt" : a letter from a friend







 

 
Last night an anarchist from Lebanon gave a report on the situation in Egypt at our social center , and I wanted to pass this information on to English-speaking comrades. This is a series of notes extracted from the talk, highlighting questions anarchists who have read mainstream coverage are likely to have about the situation.
The person who gave the talk has been involved in organizing solidarity with people in Egypt, and as a part of the talk he skyped a friend in Tahir Square so we could ask her some questions directly.
The revolution in Egypt has been spontaneous and self-organizing, spreading from Cairo and other major cities to the countryside, where in some areas Bedouins took up arms against the police and the military. The revolution has not been peaceful, but in most cases it has been unarmed, owing to the simple fact that most people don't have recourse to weapons beyond stones, clubs, spray paint, and molotov cocktails, all of which have been used against police forces in abundance. (The spraypaint is for the cops' visors, and once they have to lift those up in order to see, for their eyes). When government paramilitary thugs attacked the protestors on Tahir Square (the incident initially described by Western media as a clash between Mubarak supporters and Mubarak opponents), they were expelled with violent force.
Because Egyptians have lived under dictatorship for so long, only the elderly have any experience street fighting, so a major form of solidarity by comrades in other countries has been the creation of informational flyers in Arabic explaining what are essentially Black Bloc street tactics. Given the participation by anarchists and anti-globalization activists in this direct aid, the reference to the Black Bloc is not intended as metaphor or exaggeration.
Another major form of solidarity was reconnecting Egypt to the internet. Either through personal connections or even in many cases faxing infosheets to random fax numbers in Egypt, hundreds of people outside Egypt showed protestors in Egypt how to get around the blocks and reconnect to the internet.
So far, comrades in Egypt have generally turned down offers of fundraising so the regime could not say the rebellion was being funded by European anarchists.
Participation in the uprising has been general and multigenerational. In a country of 80 million, 3 million have regularly come out in Cairo and many millions more in other major cities. The rural population is less likely to mobilize in central locations but they have participated in the uprising in other ways.
Many Western media outlets have tended to focus on male participation in their images, but from the first day many women have participated in protesting and street fighting. The comrade we talked to in Tahir Square is a queer anti-authoritarian, so when she says “everyone [over there] is united,” we are inclined to interpret this differently than if a union representative had said the same thing.
The masses gathered in Tahir square self-organize through an assembly that has issued communications and organized the feeding of the people there, the cleaning of the streets, and self-defense from government thugs. Multiple times, foreign media have quoted spokespersons from youth-organizations who claim to represent the protestors. Every single time this has occurred, the spontaneous assembly of the square has released an unequivocal statement that they have no representatives. Emphatically, no organization is behind the protests or has been particularly relevant within the protests. Many factories and workplaces are also organizing committees.
The Muslim Brotherhood has been on the streets along with everyone else. Their representation is no more than a quarter of all the participants, and they are not in a particularly strong position. Either cynically or because they too are caught up in the insurrection, they are making no move to increase their power or lead the uprising, nor would they be able to do so. The comrade on the square emphatically stated that the fear of an Islamic takeover in Egypt is the paranoia of the Western media and nothing more. The discourse of the protestors' spontaneous assemblies, which is the only power in the country next to the military, which has chosen generally not to intervene, has consistently stressed goodwill and solidarity between Muslims, Christians, and atheists (in a cultural context where usually the existence of atheists is never even mentioned).
Regarding the possibility that Baradei will be the next leader of the country, the comrade said this is unlikely since he has no legitimacy among the protestors as he did not participate in the insurrection (although he could easily be made a minister).
The demands of the protestors are overwhelmingly for rights and democracy. A common demand is for elections within nine months, with no power-holder in the transition period being allowed to run. The attitude of the protestors and their intense experience with self-organization suggests at least the possibility that Egyptian society will not go back to sleep after elections, but that there is potential for increasing struggle.
The comrade in Tahir square said that overall, they lack know-how in terms of self-organizing and political visions, as Egyptian society has been asleep under dictatorship for decades. She invites comrades to come visit and build international connections and solidarity.
Currently, everyone is walking around in a state of euphoria, relaxing after 18 days of combat, partying, eating, sleeping. People there feel the Arab uprisings will continue, with Iran being the favored bet for an uprising after Algeria.
Soon, there will be a call-out for an international day of action against Orange and Vodafone or connected companies (these were involved in turning off the internet to Egypt). Diversity of tactics encouraged.
Theoretical/Strategic points I want to stress:
About the nature of insurrection as a force for desubjectivation. People who participated in the uprising blended into one multifaceted, solidaristic whole. This even included people whose class relation should have trained them to view the uprising from the outside. In one anecdote, an Al Jazeerah reporter in the middle of Tahir Square, on a live broadcast, spouted exuberantly “We're going to win! We're going to win!” The studio anchors questioned him, “Who we? Aren't you the only reporter in the square?” “The people! The people! We're winning!” “You're there on assignment! You work for Al Jazeerah.” “Oh, oh right.”
About the argument between dual power and insurrection. Once again, the opportunity to break with the past and create something new comes not from building up alternative infrastructure but from a violent and spontaneous insurrection. Also once again, the lack of visions will make the emergence of anything truly new impossible. The comrade on the square told us the day Mubarak stepped down, “We have a lot of work to do.” When asked further what she meant, she explained that the question every single person was asking themselves, and also a question people who participated less were directing to people who participated more, was: “What now?” And the overwhelming conclusion was that they had no idea. Democracy was the major demand because it's the only thing people know about that isn't dictatorship.
Speaking with people in Greece, I'm also aware there was a major “What now?” moment there, around Christmastime (December 2009). Interestingly, that did not seem to be the case in Oaxaca, where surviving indigenous cultures regularly promote visions about another possible worlds. Perhaps the greatest hole in insurrectionary praxis is the disdain for visions, and the enfuriating inability to distinguish between visions and blueprints (if you're still unsure, take some psilocybin, then read Parecon, and jot down the differences in your journal).
What made this reportback possible, and what enabled international solidarity to the people in Egypt? In this case as in nearly all others, language and personal contacts. The comrades in our city only have access to direct information, instead of the bullshit in the media, because one of our comrades speaks Arabic as well as the language we speak, and he has friends in Egypt because he has travelled there.
Currently, anarchism is only a force in Europe and the Americas. Any anarchist who believes in international solidarity is consigning themselves to helplessness if they do not learn other languages and travel to other parts of the world to make friends. The argument that travel is an economic privilege, while it has some truth, leads to an ironic interaction with the actual situation: the vast majority of international anarchist relationships exist thanks to comrades from poorer countries immigrating to richer countries and bringing their contacts with them.

5.2.11

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συναυλία αλληλεγγύης με τα Hip Hop/Dubstep συγκροτήματα του Solidarity Festival στην πλατεία Εξαρχείων απόψε Σάββατο 5 Φεβρουαρίου στις 9.30.






















Η Πρωτοβουλία Πολιτικών Προσφύγων από Ιράν & Παλαιστίνη και το Κενό Δίκτυο καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας και συναυλία αλληλεγγύης με τα Hip Hop/Dubstep συγκροτήματα του Solidarity Festival στην πλατεία Εξαρχείων απόψε Σάββατο 5 Φεβρουαρίου στις 9.30.

Ανακοίνωση από το Κενό Δίκτυο 
για τον αποκλεισμό του Πολυτεχνείου 
το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

Το απώτερο ιδεώδες του Δυτικού πολιτισμού είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης.

Η ολοκληρωτικού τύπου επίθεση της κυβέρνησης, του κράτους, της ελίτ και των ΜΜΕ απέναντι στην απεργία πείνας των 300 μεταναστών της Νομικής συνεχίστηκε το Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011 στο Πολυτεχνείο. Από τον Ιανουάριο και με την συμπαράσταση καθηγητών και φοιτητικών συλλόγων του Πολυτεχνείου 40 μετανάστες από την Παλαιστίνη και 40 από το Ιράν δημιούργησαν σε δύο αίθουσες  του κτιρίου Γκίνη στο Ε.Μ.Π.  δημόσιους χώρους αντίστασης για να υπερασπιστούν το χρόνιο και δίκαιο αίτημα τους για παροχή πολιτικού ασύλου.     

 Η καταστροφή του κάμπινγκ διαμαρτυρίας που διοργάνωσαν μπροστά την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, η επίθεση της αστυνομίας ενάντια σε γυναίκες και παιδιά μπροστά το Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» και η απαξιωτική άρνηση του υπουργού να συναντήσει τους εκπροσώπους τους ανάγκασε τους αγωνιζόμενους μετανάστες να καταφύγουν στο Πολυτεχνείο και να ζητήσουν την συμπαράσταση των φοιτητών, των καθηγητών και όλων των ευαισθητοποιημένων και αγωνιζόμενων κοινωνικών υποκειμένων.

 Η απάντηση του πρύτανη του Πολυτεχνείου ήταν για άλλη μια φορά σύμφυτη με την νοοτροπία των κυρίαρχων , οι οποίοι αποτέλεσαν τους τέσσερις τελευταίους αιώνες την πιο δολοφονική και απάνθρωπη οικονομική και πολιτισμική κοινωνική τάξη στην ιστορία της ανθρωπότητας.  Την κυριαρχία, τα συμφέροντα, τις νοοτροπίες και τους μηχανισμούς εξουσίας των κυρίαρχων προστατεύει η θέση του πρύτανη σε όλα τα πανεπιστήμια και τις απάνθρωπες νοοτροπίες τους αναπαράγει. Ο αγώνας για την ελευθερία θα περάσει σίγουρα και από την καταστροφή των θέσεων εξουσίας , των προνομίων μέσα στο πανεπιστήμιο και την απελευθέρωση της γνώσης από την επιβεβλημένη μέσα στους αιώνες φεουδαρχία της ακαδημίας  

Έτσι είδαμε, στις αρχές αυτής της εβδομάδας, τον Πρύτανη του Πολυτεχνείου  πρώτα να διατάζει τους φύλακες να εκκενώσουν τους χώρους αγώνα των μεταναστών και να πετάξουν στα σκουπίδια όλο το πληροφοριακό υλικό των Παλαιστινίων επιβάλλοντας τους να μεταφέρουν το κέντρο αγώνα σε ένα τρισάθλιο και βρώμικο υπόγειο μέσα στο Πολυτεχνείο. 

Έπειτα είδαμε τον κ. Πρύτανη να συνεδριάζει κρυφά με τους αντιπρυτάνεις και συγκεκριμένους καθηγητές και να παίρνει την απόφαση κλειδώματος του Πολυτεχνείου και πρόσκλησης των ΜΑΤ για τον αποκλεισμό των μεταναστών και των αλληλέγγυων κάνοντας αδύνατη την έξοδο και την είσοδο στους χώρους του Πολυτεχνείου και απαγορεύοντας παράλληλα όλες τις άλλες πολιτικές εκδηλώσεις και δραστηριότητες του διημέρου στον ίδιο χώρο με σκοπό να αποτρέψει την συναυλία αλληλεγγύης στον αγώνα των μεταναστών που είχαν οργανώσει η ίδιοι οι μετανάστες με την συμπαράσταση της ομάδας πολιτισμικών ακτιβιστών Κενό Δίκτυο. 

Είδαμε τον πρύτανη και την εκπαιδευτική ελίτ να εκδίδει επίσημες ανακοινώσεις προς την αστυνομία και το Υπουργείο Παιδείας παρακάμπτοντας τα επίσημα όργανα του Πολυτεχνείου και την γνώμη των φοιτητών και να μετατρέπει τελικά το ίδρυμα του Πολυτεχνείου σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών.

Με την πρόσκληση των ΜΑΤ από τον Πρύτανη κ. Σιμόπουλο και με την σύμφωνη γνώμη της αηδιαστικής συντηρητικής πλειοψηφίας των καθηγητών, που θεωρεί το Πολυτεχνείο φέουδο και τους αγωνιζόμενους μετανάστες και ντόπιους αλληλέγγυους ως μια ανοιχτή πληγή από την οποία πρέπει να απαλλάξει άμεσα το φέουδο της χρησιμοποιώντας όλα τα ανελέητα μέσα που έχει στην διάθεση της, η Πρυτανεία του Πολυτεχνείου μετέτρεψε το Πολυτεχνείο σε στρατόπεδο συγκέντρωσης φανερώνοντας ξεκάθαρα το αληθινό της πρόσωπο και εκφράζοντας με απόλυτη ειλικρίνεια το όραμα που ετοιμάζει η πνευματική ελίτ αυτού του τόπου για τα ταπεινά και υπάκουα τέκνα της.

Η αντίδραση του καθένα μας και όλων αυτών των χιλιάδων ανθρώπων που αναμένονταν να πλαισιώσουν την συναυλία αλληλεγγύης υπέρ των μεταναστών, στην ενορχηστρωμένη απαγόρευση ελεύθερης κοινωνικής συνάθροισης που επιβάλει το Πολυτεχνείο και στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης στο κέντρο της πόλης μας είναι ένα ερώτημα που μένει ανοιχτό αλλά σίγουρα δεν θα μείνει αναπάντητο. 

Κείμενο των Πολιτικών Προσφύγων 
από Ιράν & Παλαιστίνη

Αγαπητοί φίλοι, 
εμείς, οι 42 Ιρανοί & 40 Παλαιστίνιοι πολιτικοί πρόσφυγες, συγκεντρωθήκαμε στις 18/11/2010 μπροστά από το κτίριο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για να διαμαρτυρηθούμε ειρηνικά διεκδικώντας πολιτικό  άσυλο, το οποίο δικαιούμαστε σύμφωνα με τη συνθήκη της Γενεύης του 1951. Έπειτα από τις βίαιες επιθέσεις της Αστυνομίας, την εκδίωξη μας και την καταστροφή όλων μας των πραγμάτων, τους τραυματισμούς μπροστά στο Υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη» και την άρνηση του Υπουργού να δεχθεί να μας συναντήσει, εγκατασταθήκαμε στο Πολυτεχνείο με την υποστήριξη φοιτητών και καθηγητών. Φοιτητές και νεολαία από την  Ελλάδα εκφράζουν με όλη τους την καρδιά την αγάπη και την στήριξη τους στον δίκαιο αγώνα μας.
  
Οι πολιτικοί πρόσφυγες από το Ιράν έχουμε έρθει εδώ και χρόνια στην Ελλάδα εξαιτίας της καταπίεσης που δεχόμαστε από το απάνθρωπο ισλαμικό καθεστώς του προέδρου του Ιράν. Φοιτητές, εργάτες ακόμα και γυναίκες και παιδιά, διωκόμαστε, βασανιζόμαστε και συχνά οδηγούμαστε στο θάνατο με λιθοβολισμό, απαγχονισμό και εκτέλεση.   

Εμείς οι πρόσφυγες από την Παλαιστίνη αγωνιζόμαστε εδώ και 63 χρόνια για την ελευθερία της Παλαιστίνης. Το Ισραηλινό κράτος   σκοτώνει και φυλακίζει χιλιάδες παιδιά, άντρες και    γυναίκες στην Γάζα, στην Δ. Όχθη και στους καταυλισμούς Παλαιστινίων στο Λίβανο και την Συρία. Ζώντας   καθημερινά σε απάνθρωπες συνθήκες και αντιμετωπίζοντας το τρόμο του πολέμου, του θανάτου και της  φυλάκισης   αποφασίσαμε να ζητήσουμε πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. 

Έτσι, όλοι εμείς μαζί κάνουμε αυτή την ειρηνική διαμαρτυρία προκειμένου να διεκδικήσουμε αυτά που δεν έχουμε μέχρι στιγμής: Ελευθερία και Δικαιοσύνη.                           

Αν δεν εισακουστεί το αίτημα μας θα ράψουμε τα στόματα μας και θα προχωρήσουμε σε απεργία πείνας. Η απάνθρωπη στάση της Κυβέρνησης και της Αστυνομίας δεν αρμόζει σε αυτή την χώρα και τους ανθρώπους της. 

Δεν ήρθαμε στην Ελλάδα για να ζήσουμε εις βάρος κανενός. Το μόνο που απαιτούμε είναι πολιτικό άσυλο και Ελευθερία. Είμαστε αδέλφια σας και σας ζητάμε να στηρίξετε το δίκαιο αίτημα μας .                            

Σας ευχαριστούμε,                                                               
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΑΠΟ ΙΡΑΝ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ  
Ε.Μ. Πολυτεχνείο — Φεβρουάριος 2011

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...